Δεν είναι μια χαμένη χρονιά!

Coach κολύμβησης ή μπαμπάς; Δεκατρία χρόνια που έχω την ευτυχία να είμαι μπαμπάς, δεν είχαν έρθει ποτέ σε «σύγκρουση» οι ρόλοι μου.

Τον …τυχερό 13^ο χρόνο έρχεται ο «πρώτος» και με ρωτάει: έστειλες προπόνηση στους αθλητές και στις αθλήτριές σου; Μην τους/τις αφήνεις να κάθονται σε χλωρό κλαρί. Όλη μέρα στην οθόνη του σχολείου, διάβασμα και κλεισμένοι/ες μέσα στο σπίτι, θα χάσουν τη φυσική τους κατάσταση, θα παχύνουν θα… θα… δε θα…

Την ίδια ώρα καταφθάνει και ο «δεύτερος»… Δε βλέπεις ότι τα παιδιά σου έχουν πιεστεί, δεν αντέχουν άλλο την οθόνη, τον εγκλεισμό, την αποστασιοποίηση; Έχει αρχίσει να διαταράσσεται ο ύπνος τους, ο κύκλος της διατροφής τους, τα νεύρα όλων και ιδιαιτέρως των «teens» χορεύουν… Παρουσιάζουν έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις, αδυναμία συγκέντρωσης, κόπωση…

Να και πάλι ο … coach. Πώς να προπονηθεί ένας άνθρωπος που είναι κατάκοπος πια; Ένας αθλητής, μια αθλήτρια που δεν κοιμάται καλά, που δεν τρώει σε σωστά ωράρια; Που δεν υπάρχει η ομάδα του; Οι φίλοι του, οι συναθλήτριές της… 

Κάπου εκεί ξανάρχεται με φόρα ο «μπαμπάς»… Εμένα άκου παιδάκι μου, άσε τον coach, θα του εξηγήσω εγώ…

Αλλά τι να του εξηγήσω κι εκείνου, αν δεν τα έχω εξηγήσει πρώτα σε μένα τον ίδιο;

Δύσκολη κατάσταση…

Είμαστε έναν ολόκληρο χρόνο πλέον σε έναν μη κανονικό τρόπο ζωής. Έχουμε κουραστεί και τα παιδιά και εμείς οι γονείς. Μας ταλαιπωρούν επαγγελματικά προβλήματα. Παντού πλανάται ένα σύννεφο απαισιοδοξίας και καταστροφής. Όσο για τα social media κατακλύζονται «ελεύθερα» από θεωρίες συνομωσιών και καταστροφολογίας, σα να ήταν ορατά, μόνο από μάτια ενηλίκων, αλλά είναι ορατά γενικώς…   

Αγαπητά παιδιά…

Δεν είναι μια χαμένη χρονιά! Αν έχω να πω κάτι με ειλικρίνεια πρώτα στα παιδιά φορώντας το «καπέλο» του coach αυτό είναι να μην απογοητεύονται, γιατί σίγουρα δεν ήρθε ακόμα η καταστροφή και στο τέλος πρέπει να νικήσουμε.

Και δεν το λέω για να χρυσώσω το χάπι. Είναι σημαντικό να επικεντρωθούμε στα θετικά! Και δεν είναι λίγα:

-Όλα τα παιδιά έχουν λαχταρήσει ο καθένας το άθλημά του και εν προκειμένω οι της κολύμβησης το νερό, την πισίνα και την ομάδα τους και ανυπομονούν να επιστρέψουν.

-Μέσα από αυτή την αποχή, συνειδητοποίησαν επίσης την αξία της άσκησης και της προπόνησης, γιατί είναι κάτι άλλο το «ξέρω» και θεωρώ δεδομένο, από το «συνειδητοποιώ»…

– Η κρίση προσθέτει στα παιδιά ωριμότητα με σκληρό τρόπο, αλλά προσθέτει…

-Βλέπουμε αθλητές να τραυματίζονται σοβαρά και να μένουν εκτός για 4,5,6 μήνες ή και περισσότερο και ανακάμπτουν, διεκδικούν και πετυχαίνουν μετάλλια. Γιατί να μην τα καταφέρουν τα παιδιά μας;

Αγαπητοί γονείς…

Καταλαβαίνω το θυμό σας, που εκφράζεται σαν απογοήτευση και θα μοιραστώ μαζί σας το μικρό μου κόλπο που επινόησα ως ενστικτώδη αντίδραση. Θυμάστε πίσω στο 1997, την πικρή κωμωδία με τον Ρομπέρτο Μπενίνι «La vita e bella»;

Να λοιπόν τι κάνω… Βρίσκω λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Αποκρύπτω όλες τις κακές ειδήσεις. Μετατρέπω τις δυσκολίες σε παιχνίδι survivor, εκμεταλλεύομαι κάθε νόμιμο παραθυράκι για βόλτα, σπορ, ψυχαγωγία σε καθημερινή βάση. Δεν κάνουμε προπονήσεις. (δε θα καταστραφεί κανείς, σας το υπογράφω). Κάνουμε πράγματα που δεν είχαμε ξανακάνει και ίσως επιστρέφοντας στην κανονικότητα θα ΄ναι πολύ δύσκολο να τα ξανακάνουμε. Ανακαλύπτουμε ένα κρυφό μας ταλέντο. Κάνουμε και καμιά απουσιούλα… (μη μας ακούσει το CGS…). Απολαμβάνουμε την πολύτιμη παρέα με τα παιδιά μας, αφού αυτή σίγουρα θα την στερηθούμε στο μέλλον, αφενός λόγω αυξημένων υποχρεώσεων, αλλά και διότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν και χωρίς να το καταλάβουμε δε θα είναι πια παιδιά…

Ο στόχος μας είναι κάποτε στο μέλλον να ‘ρθει στιγμή που θα πούμε: Τελικά δεν περάσαμε και τόσο άσχημα με τον κορωνοϊό… Θα ΄χει βοηθήσει βέβαια ότι μετά από χρόνια, μόνο τα καλά θα θυμόμαστε. Να έχουμε να θυμηθούμε όμως… πολλά καλά. Να έχουμε και την υγειά μας πρώτα απ’ όλα.

Αφήνω το χρονόμετρο της πισίνας να ξεκουραστεί και απαντώ με σιγουριά στο αρχικό ερώτημα…

Όχι coach ή μπαμπάς, αλλά μπαμπάς coach.

Για ένα που είμαι ακόμα πιο σίγουρος, είναι ότι η μαμά coach θα ξεπεράσει κάθε προσδοκία επιτυχίας!